Jak będzie wyglądać życie na Ziemi za 50 lat? Czy spełnią się katastroficzne wizje ekologów przepowiadających zagładę naszej planety? A może to tylko wyssane z palca teorie? Film dokumentalny Franny Amstrong, pt. „Wiek głupoty” roku jest próbą przepowiedzenia losów człowieka na Ziemi w najbliższej przyszłości.
Jest rok 2055, a życie na Ziemi uległo samozagładzie. Przeglądając materiały archiwalne narrator filmu stara się odpowiedzieć na pytanie dlaczego doszło do katastrofy i zniszczenia życia na Ziemi, a przede wszystkim dlaczego człowiek na to pozwolił. Dlaczego ludzkość nie powstrzymała zmian klimatycznych, kiedy to było jeszcze możliwe? Odpowiedzi dostarcza styl życia współczesnego człowieka XX-XXI wieku. Mówiąc krócej: konsumpcjonizm.
Film dokumentuje m.in. topnienie lodowców na Mont Blanc, politykę korporacji naftowych wobec ludności Nigerii oraz działania różnych osób na rzecz zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych.
Złym bohaterem w tej historii jest przemysł naftowy. Aby lepiej zobrazować ten wątek, autorka podaje przykład koncernu Shell. Winę za pogarszającą się sytuację ponoszą także rządy poszczególnych państw, które uchylają się od wzięcia na siebie odpowiedzialności wprowadzenia zmian dotyczących ochrony środowiska z obawy przed spadkiem poparcia wyborców.
Jednak tak naprawdę winowajcą za zagładę życia na Ziemi jest każdy z nas – człowiek.
Ta przygnębiająca opowieść o końcu świata ma też kilku dobrych bohaterów, którzy uświadamiają nam, że byli i tacy, którzy chcieli ratować planetę. Jednak co gorsze, pokazuje to również, że człowiek to istota rozumna i świadoma zagrożeń oraz konsekwencji zmian klimatycznych, a mimo to pozwoliła na ich pogłębianie się, tym samym na upadek Ziemi.
„Wiek głupoty” zawiera w sobie element science fiction, jednak nie wizja zagłady jest tu najważniejsza. Film na być przestrogą, swoistą czerwoną lampką kontrolną, która ma ludziom uświadomić, że zmiany klimatyczny niosą za sobą realne zagrożenie.
Osobiście przyznam, że dokument Amstrong skłonił mnie do większej refleksji na temat ochrony środowiska.
Maja Trzeciak
O autorze
Nie widziałem i nie słyszałem w tym filmie ani jednego pokazywanego obrazu nieprawdziwego i wypowiedzi nieprawdziwej . Zresztą wszystko jest w filmie na faktach .Kwestia interpretacji jest zależna od człowieka i jego podejściu do postrzegania zagrożenia .Jedni zagrożenia w szkodzeniu ziemi nie widzą i wg. nich ludzie ludziom też nie szkodzą a drudzy widzą ,że szkodzimy i widzą zagrożenie . Coś niedobrego się dzieje na ziemi ale nie róbmy z tych co szkodzenie ziemi widzą jako paranoików z fobiami . To się dzieje naprawdę i realnie tylko ,że jedni to widzą a drudzy nie chcą widzieć lub tłumaczą ,że to normalne na ziemi . Nie jest po to film aby nas tylko straszyć ale po to aby zapobiegać i przeciwdziałać krótkowzroczności i ignorancji tępaków – dopóki nie jest jeszcze za późno w ratowaniu tego co można jeszcze uratować. Tu nie chodzi tylko o klimat ale o coś więcej np. głupotę niektórych ludzi, polityków , dziennikarzy ,naukowców i o lekceważeniu problemu i o szkodzeniu ludzie ludziom.