Blog

Wybierzmy się w podróż do przyszłości. Zobaczmy to, czym straszą nas dziś ekolodzy, czyli globalne ocieplenie za 100 milionów lat. Ziemia zmieni się nie do poznania. Powstaną nowe gatunki zwierząt i roślin, a kontynenty zmienią swoje położenie. Podwyższona aktywność wulkanów spowodowała nadmierną emisję gazów cieplarnianych. Te dostając się do powietrza podgrzały atmosferę w dosłownym tego słowa znaczeniu. Lodowce roztopiły się, a Antarktyda w wyniku ruchów tektonicznych przesunęła się do strefy równikowej. Dawną krainę wiecznego śniegu porastają teraz bujne lasy tropikalne wykształcając nową florę i faunę. Australia zderzyła się z Azją i Ameryką Północną, w wyniku czego powstała wysoka na 10 km n.p.m. wyżyna. Wyginęły koralowce, a ich miejsce zajęły algi. Dawne zwierzęta wymierając dając możliwości rozwoju nowym gatunkom, które dostosują się do zmian. Zaczniemy to przyjemne zwiedzanie od terenów podmokłych, by ujrzeć chociażby bagnicę żyjącą zarówno na pod wodą, jak i na suchym lądzie. Pochodzi od ośmiornic. Za pomocą swojego jadu potrafi zabić młodego żółwiona, jednak jest on zbyt słaby, by powalić dorosłego gigantycznego gada. Chwila nieuwagi może ją kosztować życie. Otóż poluje na nią ryba o wdzięcznej nazwie podstępnik. Wykształcił się z dzisiejszego suma elektrycznego i osiągnął długość 4 metrów. Potrafi porazić swoją ofiarę prądem wielkości 1000 voltów. Jednak prawdziwie zadziwić nas może największe zwierzę w dziejach Ziemi, czyli żółwion. Waży on 120 ton i mierzy 7 metrów wysokości. Porusza się zarówno chodząc po lądzie, jak i brodząc przez bagna, a większość dnia poświęcają na poszukiwanie roślinnego pożywienia (aż 600 kg!). Skończyła się epoka lodowcowa. Lody rozpuściły się, a poziom mórz wzrósł o 100 metrów zmieniając kształt linii brzegowej. Kontynenty wciąż się przemieszczają. Ogromne połacie Rosji pokrywa woda. Bogate w substancje odżywcze morza w połączeniu z pełnym słońcem stwarza idealne warunki do formowania się raf. Z wapiennych szkieletów organizmów powstał solidny fundament, na którym osiedliły się rośliny wodne. Rafy koralowe zostały zastąpione przez fotosyntezujące krasnorosty. Meduza żeglarza portugalskiego przybrała olbrzymie rozmiary (4 na 10 metrów). Nazywamy ją teraz fantomem oceanicznym. Pływa on na powierzchni wody żywiąc się algami, rybami i innymi morskimi stworzeniami. Dzięki żaglom wypełnionym gazem potrafi się przemieszczać (podobnie, jak jego przodek robi to dzisiaj). Co ciekawe, pomimo tego, że wygląda na jedno zwierzę, to składa się z tysięcy mniejszych żyjących w kolonii. Każde z nich spełnia określoną rolę. Wypełniając różne komory wodą fantom może zmienić kształt żagla i złapać wiatr. Miliony lat ewolucji robią swoje… Może się zdarzyć, że sztorm spowoduje podzielenie meduzy na kawałki. Każdy mniejszy organizm, by przeżyć, musi utworzyć kolonię. Przyjrzyjmy się teraz kolejnemu gigantowi, tym razem 4-metrowemu ślimakowi morskiemu. Ślizgacz rafowy odżywia się algami i pojedynczymi przedstawicielami fantomów oceanicznych. Pływa z rafy na rafę przenosząc komórki rozrodcze glonów podobnie, jak pszczoły zapylają kwiaty. Skrzela mieszczą się w ciągnących jedwabistych włóknach. Ich doskonały węch pozwala podążać skutecznie za pożywieniem, a oczy dookoła głowy patrzą we wszystkich kierunkach. Resztkami pokarmu tych stworzeń żywi się patykonóg bojownik (potomek współczesnej kikutnicy). Jego wielkość zwiększyła się z 2 mm do 30 cm. Szczęki zawierają mnóstwo ostrych zębów, co ułatwia wkradnięcie się do kryjówek fantomów i zdobycie jedzenia. Przenieśmy się teraz do bujnych lasów porastających dzisiejszą Antarktydę. W strefie równikowej mieszkają już znacznie mniejsze stworzenia. Karaluchojad powstał z albatrosa. Swoją wielkością przypomina wróbla, a żywi się drobnymi insektami. Dzięki krótkim, szerokim skrzydłom ptak potrafi gwałtownie skręcać, co przyczynia się do ucieczki przed drapieżnikami. Jego oczy widzą wszystko, co się dzieje dookoła. Sokołówka wypatruje małe ptaki i poluje na nie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że to 15-centymetrowy owad powstały z dzisiejszej osy. W historii Ziemi (prawdopodobnie) jeszcze nigdy nie istniały tej wielkości insekty. Kiedy znajdzie nieostrożnego karaluchojada łapie się go i z dwóch swoich nóg formuje harpun, który natychmiast zabija ofiarę. To nie jedyne zagrożenie ptaków. Istnieją także duże, barwne specyficzne chrząszcze, które polują w czwórkach. Tworzą zasadzkę wyglądającą, jak kwiat, a kiedy spragniony nektaru karaluchojad się zbliży, oblepiają go. Zostawmy jednak te zwierzęta na właściwym miejscu i powędrujmy do Australii. Przesunęła się ona znacząco na północ zderzając się z Azją, w wyniku czego powstały masywne łańcuchy górskie wysokości 10 kilometrów. Nagie, ostre skalne szczyty stały się miejscem zamieszkania wiatrogonów, ptaków z czterema skrzydłami. Ich rozpiętość wynosi 15 metrów, czyli prawie tyle, ile suma szerokości trzech sal lekcyjnych. Czym takie potężne zwierzę się wyżywi? Na ratunek spieszą (mimowolnie) pająki srebrzyste wielkości nawet piłki nożnej. Najmłodsze mogą mieć długość jedynie kilku milimetrów, tak więc ta różnica jest ogromna. Żyją w koloniach i już nie łapie owadów, ale tylko nasiona traw drzewiastych. Hodują w ten sposób płoszki, czyli ostatnie ssaki. Później je pożerają. To tylko kilka przykładów z fauny, która czeka naszą Ziemię w przyszłości. Czy to okaże się prawdą? Nie będzie miał kto tego potwierdzić. To przypuszczenia oparte na badaniach naukowych ewolucji. Wiadomo na pewno jedno – świat się zmieni nie do poznania. Zobacz zwiastun filmu: The future is wild.

Starożytni chcieli dokonać niemożliwego – pokonać śmierć. Nauczyli się balsamować zwłoki, by zachować ich wygląd. 200 lat wykopalisk rzuciło nowe światło na życie codzienne Egipcjan tamtych lat, piramidy, a także proces ich powstania.

Każdy blok budowniczowie musieli wnieść na olbrzymie wysokości. W jaki sposób to robili? Skąd brali kamienie? I czy to prawda, że pomagali im kosmici?

Budowa piramid

Mark Lener z uniwersytetu w Chicago prowadzi wykopaliska w okolicy tych wielowiekowych grobowców. Po odnalezieniu cmentarza dziesiątków tysięcy robotników przeprowadzono badania ich ciał. Domysły potwierdziły się. Stan ich kości potwierdzał to, że musieli oni nosić wielkie ciężary.

W piaskach pustyni zauważono także piekarnie i warzelnie piwa. Taką wielką rzeszę osób trzeba było wyżywić. Informację tę przekazywały także freski i płaskorzeźby na ścianach budynków.

Dziesięciometrowy mur otaczający największą piramidę egipską skrywał w sobie pewną tajemnicę. Wyznaczał granicę centrum królestwa. Zaraz za bramą budowniczowie wyładowywali 2,5 tonowe bloki.

W skalnym podłożu odnaleziono szczeliny głębokości kilku metrów. To z tamtąd wykuwano wielkie kamienne klocki. Robotnicy układali je z prędkością jeden na dwie minuty. Używano do tego wielkich ramp usypanych z gruzów na zewnątrz piramidy. Tworzyły one twardą, wytrzymałą konstrukcję, która w łatwy sposób dawała się później rozebrać.

Łódź Cheopsa

W jednej z komór piramidy naukowcy odnaleźli elementy kilkunastometrowej łodzi. Wyglądały jak części modelu do składania, a proces ułożenia ich w całość zajął badaczom 13 lat. Prawdopodobnie faraon miał za jej pomocą płynąć Nilem po śmierci. To niezwykle ciekawe, że drewno cedrowe przetrwało ponad 4 600 lat.

Władcę chowano w grobowcach wraz z figurami służących, a nawet sztucznych owoców. Tak zaopatrzony mógł wyruszyć na wieczną wędrówkę. Znaleziono także drugą łódź w oddzielnej komorze. Czyżby była ona przeznaczona do nocnej podróży po krainie śmierci?

Jak mumifikowano zwłoki?

Bob Bryer postanowił się przyjrzeć procesowi mumifikacji. Zafascynował go sposób, dzięki któremu Egipcjanie zapewniali sobie życie po drugiej stronie. Postanowił wraz z pomocnikiem przeprowadzić to we współczesnych czasach.

Przestudiował książki i źródła, które mówiły o metodach kładzenia zmarłych. Osoby biedne chowano w piasku, co także zakonserwowało ich ciała. Na bogatych czekały kadzidło, zioła i mirra z Sudanu. Bryer wybrał się na pobliski targ i kupił wszystko to, co było potrzebne do przeprowadzenia eksperymentu.

Jeden człowiek ofiarował swoje ciało nauce i pozwolił na to doświadczenie. W pomieszczeniu została zachowana taka sama wilgotność powietrza, jak na pustyni. Bob usunął z wnętrza wszystkie zbędne organy wraz z mózgiem. Następnie obsypał je 150 kilogramami natronu, czyli naturalnej mieszaniny chlorku sodowego i węglanu sodu. Przez 40 kolejnych dni wszelkie płyny zostały wyciągnięte, a skóra zasuszona i zakonserwowana.

Po tym czasie wtarł w ciało olejki i zawinął je bandażem. Proces się udał, ciało nadal jest badane przez uniwersytet współpracujący z Bobem.

Świątynia Nefetari

Po zbudowaniu Wysokiej Tamy Asuańskiej woda zaczęła podmywać świątynie. Zabytek przetrwały tysiące lat mógł zostać zniszczony w bardzo krótkim czasie. W 1964 roku rozpoczęła się walka o jego przetrwanie.

Całość pocięto na fragmenty i przeniesiono go około 61 kilometrów dalej. Operacja trwała cztery lata i kosztowała 36 milionów dolarów. Dzięki temu turyści mogą ją podziwiać po dziś dzień.

Materiał opracowany na podstawie: Sekrety Faraonów, National Geographic.

Ewolucja jest dziełem serii przypadków. Świat się zmienia. Naukowcy usiłują ustalić prawdopodobny obraz rzeczywistości, która będzie miała miejsce za 5 milionów lat. Zapraszam do podróży w czasie! Poznasz nowe gatunki zwierząt, dowiesz się, co się stanie z Morzem Śródziemnym, a także przekonasz się, jak wygląda Dzika Przyszłość! Ziemia naturalnie przechodzi przez epoki globalnego oziębienia i ocieplenia. Te drugie trwają średnio po 10 tysięcy lat. Za pięć milionów lat Paryż zostanie całkowicie pokryty śniegiem i lodem. Przesuną się strefy klimatyczne dając szansę przeżycia tylko tym gatunkom, które się przystosują do tych trudnych warunków. Dzisiejsze świstaki przeobrażą się w świszczury. Ich sierść jest nieprzemakalna i wypełniona powietrzem, co doskonale izoluje od zimna. Stanowią idealną przekąskę dla śnieżnych tropicieli, które wyewoluowały z rosomaków. Długimi szablami atakują swoją ofiarę, czekają aż się wykrwawi, a później znajduje ją po czerwonych śladach. Otacza ich grube futro chroniące przed chłodem. Polują także na głuptaki wielorybie. Na brzegu wysiadują jaja, ogrzewają je trzymając pomiędzy nogami, w których szybko płynie krew i umożliwia wymianę ciepła. Bronią się przed napastnikiem zwracając ostatni pokarm, a to stanowczo za dużo dla wrażliwego nosa tropicieli. W tym czasie delfiny i wieloryby wyginą. Może Śródziemne zostanie odcięte od oceanu, przez co wyparuje w ciągu zaledwie 10 tysięcy lat. Dno wypełni sól i kałuże trującej stężonej cieczy. Przetrwają tylko te gatunki, które odpowiednio się przystosują do tych zmian, jak na przykład kryptony. Przeobraziły się z jaszczurek afrykańskich. Odżywiają się w dość specyficzny sposób – biegną przez solną pustynię łapiąc zdobycz za pomocą specjalnego kołnierza o strukturze sałaty. W czasie godów samica wybiera okaz z największym kołnierzem, a by kandydata ostatecznie przetestować, zachęca do wspólnego biegu. Jeśli jest wystarczająco szybki, to wygrywa. Samica składa jaja na skalnym lądzie, ponieważ w złogach soli szybko by wyschły. Już na nie czeka kuna skalna. Jej przodek wspinał się po drzewach, do czego służył mu długi ogon. Kiedy z obszaru znikły drzewa, nie był on już dłużej potrzebny. Mięśnie uległy wzmocnieniu, zęby zamieniły się w kły służące do zabijania ofiary. Może stać się nią skrob, wszystkożerne zwierzę powstałe z dzisiejszych dzików. Podczas ataku kwicząc zawiadamia swoich towarzyszy o niebezpieczeństwie, którzy rozbiegają się. Niekiedy osobnik może się zgubić w tym chaosie. Ucieka na pustynię solną, gdzie nie ma szans na przeżycie. Przenieśmy się teraz na pustynię północnej Ameryki. Ten sympatyczny zwierzak na zdjęciu to spink, co może wydawać się bardzo dziwne, ale jest on potomkiem ptaków. Skrzydła zamieniły się w łapki potrafiące kopać w ziemi. Odżywiają się bulwami roślin, które wyszukują przekopując podziemne tunele. Dlaczego jednak tak rzadko wychodzą na wolność i robią to często w nocy? Odpowiedź na to pytanie widzisz na obrazku obok. Nietoperze urosły zamieniając się w kosy śmierci. W ciągu dnia przeszukują teren szukając spinków i młodych przedstawicieli grzechoszczurów. Dzielą się zdobyczą z towarzyszami, dzięki czemu mają pewność, że jeśli same czegoś nie znajdą do jedzenia, to poczęstuje ich kolega. Grzechoszczur pustynny wykształcił niezwykle skuteczny system obronny. Jego sierść zamieniła się w twarde klapki, w razie zagrożenia straszy przeciwnika wytwarzając głośny stukot. Kosy śmierci boją się ich, bowiem łatwo mogą rozerwać skrzydła. Pancerz młodych nie stwardniał jednak na tyle, by stanowić dla nich realne zagrożenie, dlatego rodzic nie powinien opuszczać dziecka bez opieki. Okaz ten zobaczysz na pierwszym obrazku w tym artykule. Występuje on także w strefie tropikalnej południowej Ameryki jako grzechoszczur preriowy. "Klekotki" urosły, a spod pancerza wystają wyrostki pozwalające zaczepić się w ziemi. Zwierzę jest wtedy nie do ruszenia przez napastnika. Przetrwa nawet krótkotrwały pożar, który niekiedy pojawia się w okolicy. Małpy uakari zeszły z drzew i przemieniły się w pawiakari. Nauczyły się budować z gałęzi pułapki na ryby. Żyją w grupach składających się z kilku osobników. W ten sposób zapewniły sobie przetrwanie. Mają jednak kogo się obawiać… Karakile. Ptaki nieloty na 8 stóp wysokości. Zanikły im skrzydła, toteż polują na łąkach. Lasy amazońskie zredukowały się do sawanny, łąk gdzieniegdzie porośniętych drzewami. Karakile szybko tutaj biegają, często w stadach atakując twardym, ostrym dziobem. Podczas pożarów poszukują martwych zwierząt. Przyszłość wygląda w sposób tajemniczy i niebezpieczny. Człowiek prawdopodobnie nigdy tego nie doświadczy. Czy takie wydarzenia będą miały miejsce w rzeczywistości? Tego nie wiemy, jednak opisałem jedną z możliwych wizji opartych na rozważaniach naukowych. Zwiastun filmu przygotowanego przez The Future Is Wild zobaczysz na stronie Dzika Przyszłość. Obrazy pobrane ze strony: thefutureiswild.com

Po dwóch produkcjach z serii The Future Is Wild powstał film przedstawiający Ziemię za 200 milionów lat. Świat ten wygląda całkowicie inaczej, niż dziś. Zapraszam Cię Czytelniku do uczestnictwa w tej fascynującej podróży! Naukowcy postanowili wyjść daleko w przyszłość i przewidzieć, co może się stać. Tej Ziemi jeszcze nie widziałeś. Wszelkie znane Ci kontynenty połączyły się w jedną całość. Po drugiej stronie globu znajduje się wielki ocean. Te zmiany geograficzne pociągnęły za sobą ogromne zmiany klimatu. Lądy zamieniły się w pustynie o temperaturze dochodzącej do 50 stopni Celsjusza. Masy wody zaczęły się ze sobą bez przeszkód mieszać, co wywołało hiperhuragany, a prędkość wiatru wynosi nawet 270 km/h. Nastąpiło wielkie wymieranie, a świat zamienił się w nową pangeę. Znane nam gatunki przekształciły się w inne stworzenia zdolne do przeżycia w tej pogodzie. Wszystko to możemy traktować jako rozważania naukowców. Nie znajdziemy nigdy dowodów na te wywody, bowiem za 200 milionów lat rasa ludzka wymże. Istnieje jednak pewna szansa, że postawione tu tezy się spełnią. Globalny ocean stanie się przyjaznym domem dla srebropławów, nowego gatunku wykształconego z drobnych skorupiaków. Odżywiają się planktonem i zasiedlają cieple wody powierzchniowe. Z wyglądu przypominają nieco ryby, choć nie mają z nimi wiele wspólnego. W procesie ewolucji zwiększył się znacznie ich rozmiar, co z jednej strony umożliwiło przetrwanie, a z drugiej postawiło je w formie przekąski dla rekinopatów. Rekiny nie zmieniły się specjalnie, do dnia dzisiejszego niezwykle dopasowały się do otaczającego środowiska. Wykształciły pasy zdolne do świecenia pod wodą. W ten sposób rekinopaty porozumiewają się między sobą. Polują w grupach, gdy jeden wypatrzy potencjalną ofiarę, zawiadamia o tym pozostałe. Ich ławica potrafi zaatakować kałamarnicę tęczową, podobną do ich dzisiejszych przodków. Nazwa wzięła się on jej niebywałej zdolności. Otóż potrafi ona zmieniać swoje barwy, dzięki czemu potrafi odstraszyć niektóre gatunki, a także upodobnić się do otoczenia podczas polowania na ryboloty. Te z kolei zwierzęta przypominają nieco ptaki, choć pochodzą tak naprawdę od ryb. Umięśnione płetwy brzuszne niektórych gatunków zamieniły się w skrzydła. Uciekając przed atakującym pomagały na wyskoczenie z wody na kilka chwil, co dezorientowało napastnika. Z czasem pozwoliło to rybolotom na swobodne poruszanie w powietrzu. By zdobyć pożywienie nurkują po dostrzeżeniu w wodzie srebropławów. Podczas sztormu zdarza się, że wiatr zepchnie je na skaliste, gorące pustynie, co oznacza dla nich pewną śmierć. Istnieją jednak organizmy, które na tym fakcie korzystają… Trzmielochrząszcze wyruszają na poszukiwania martwych rybolotów. Służą im jako pokarm, a także do wykluwania larw, tak zwanych robaków grabarzy. Zakopują się one we wnętrzu i dojrzewają. Na pustyni żyją także inne zwierzęta, jak na przykład terrabity. Żywią się roślinami i polują na robaki ogrodniki żyjące w symbiozie z algami. Czemu im tak bardzo na nich zależy? Otóż nauczyły się je hodować. Wybudowały wysokie kopce z substancją na powierzchni przypominającą szkło. Przepuszcza ona światło do środka nieprzemakalnej, wilgotnej kolumny. Niełatwo zachować odpowiednią temperaturę i warunki na pustyni, toteż jak terabity sobie z tym radzą? Wytwarzają kwas solny, dzięki czemu rozpuszczają wapień i potrafią przekopać tunele w twardym podłożu. Docierają w ten sposób do głębinowych źródeł wody, którą przenoszą do kopca i "podlewają" algi. We wnętrzu panuje niska temperatura zapewniona przez parującą wodę. Przy wybrzeżach zachowały się lasy. Żyje w nich bardzo ciekawe i osobliwe zwierzę z rodziny śluzowców – śluzopełzacz. Przypomina rozlewającą się jasną maź, pojawia się na drzewach i tworzy zasadzki na ryboloty. Potrafi przedostać się na dalekie odległości dzięki megakalmarom. Gatunek ten powstał z kalmarów dotychczas mieszkających pod powierzchnią wody. Z czasem jednak ich odnóża umocniły się. Posiadają silne mięśnie, bowiem brakuje im szkieletu, który podtrzymywał całą tę konstrukcję. Osiem odnóży pracuje ze sobą w określony, schematyczny sposób zapobiegając poplątaniu się. Megakalmar zjada owoce drzew, a niekiedy także daje się oszukać przez śluzopełzacza. Dostaje się on do wnętrza wielkiego zwierzęcia i zapanowuje nad jego mózgiem. Później powoduje odpowiednie odruchy, dzięki czemu zostaje wypluty. Może rozdzielić się na kilka części i nadal pełnić odpowiednie funkcje życiowe. A to dopiero fragment tego, co prawdopodobnie czeka naszą ojczystą planetę w przyszłości. Czy rzeczywiście do tego dojdzie? A może jednak ludzkości uda się uniknąć zagłady? Jak poradzimy sobie w tych ekstremalnych warunkach pogodowych? Być może znajdziemy kiedyś odpowiedź na te pytania. Na tej stronie znajdziesz zwiastun filmu Dzika Przyszłość. Wykorzystano ilustracje ze strony thefutureiswild.com