Blog

Ewolucja jest dziełem serii przypadków. Świat się zmienia. Naukowcy usiłują ustalić prawdopodobny obraz rzeczywistości, która będzie miała miejsce za 5 milionów lat. Zapraszam do podróży w czasie! Poznasz nowe gatunki zwierząt, dowiesz się, co się stanie z Morzem Śródziemnym, a także przekonasz się, jak wygląda Dzika Przyszłość! Ziemia naturalnie przechodzi przez epoki globalnego oziębienia i ocieplenia. Te drugie trwają średnio po 10 tysięcy lat. Za pięć milionów lat Paryż zostanie całkowicie pokryty śniegiem i lodem. Przesuną się strefy klimatyczne dając szansę przeżycia tylko tym gatunkom, które się przystosują do tych trudnych warunków. Dzisiejsze świstaki przeobrażą się w świszczury. Ich sierść jest nieprzemakalna i wypełniona powietrzem, co doskonale izoluje od zimna. Stanowią idealną przekąskę dla śnieżnych tropicieli, które wyewoluowały z rosomaków. Długimi szablami atakują swoją ofiarę, czekają aż się wykrwawi, a później znajduje ją po czerwonych śladach. Otacza ich grube futro chroniące przed chłodem. Polują także na głuptaki wielorybie. Na brzegu wysiadują jaja, ogrzewają je trzymając pomiędzy nogami, w których szybko płynie krew i umożliwia wymianę ciepła. Bronią się przed napastnikiem zwracając ostatni pokarm, a to stanowczo za dużo dla wrażliwego nosa tropicieli. W tym czasie delfiny i wieloryby wyginą. Może Śródziemne zostanie odcięte od oceanu, przez co wyparuje w ciągu zaledwie 10 tysięcy lat. Dno wypełni sól i kałuże trującej stężonej cieczy. Przetrwają tylko te gatunki, które odpowiednio się przystosują do tych zmian, jak na przykład kryptony. Przeobraziły się z jaszczurek afrykańskich. Odżywiają się w dość specyficzny sposób – biegną przez solną pustynię łapiąc zdobycz za pomocą specjalnego kołnierza o strukturze sałaty. W czasie godów samica wybiera okaz z największym kołnierzem, a by kandydata ostatecznie przetestować, zachęca do wspólnego biegu. Jeśli jest wystarczająco szybki, to wygrywa. Samica składa jaja na skalnym lądzie, ponieważ w złogach soli szybko by wyschły. Już na nie czeka kuna skalna. Jej przodek wspinał się po drzewach, do czego służył mu długi ogon. Kiedy z obszaru znikły drzewa, nie był on już dłużej potrzebny. Mięśnie uległy wzmocnieniu, zęby zamieniły się w kły służące do zabijania ofiary. Może stać się nią skrob, wszystkożerne zwierzę powstałe z dzisiejszych dzików. Podczas ataku kwicząc zawiadamia swoich towarzyszy o niebezpieczeństwie, którzy rozbiegają się. Niekiedy osobnik może się zgubić w tym chaosie. Ucieka na pustynię solną, gdzie nie ma szans na przeżycie. Przenieśmy się teraz na pustynię północnej Ameryki. Ten sympatyczny zwierzak na zdjęciu to spink, co może wydawać się bardzo dziwne, ale jest on potomkiem ptaków. Skrzydła zamieniły się w łapki potrafiące kopać w ziemi. Odżywiają się bulwami roślin, które wyszukują przekopując podziemne tunele. Dlaczego jednak tak rzadko wychodzą na wolność i robią to często w nocy? Odpowiedź na to pytanie widzisz na obrazku obok. Nietoperze urosły zamieniając się w kosy śmierci. W ciągu dnia przeszukują teren szukając spinków i młodych przedstawicieli grzechoszczurów. Dzielą się zdobyczą z towarzyszami, dzięki czemu mają pewność, że jeśli same czegoś nie znajdą do jedzenia, to poczęstuje ich kolega. Grzechoszczur pustynny wykształcił niezwykle skuteczny system obronny. Jego sierść zamieniła się w twarde klapki, w razie zagrożenia straszy przeciwnika wytwarzając głośny stukot. Kosy śmierci boją się ich, bowiem łatwo mogą rozerwać skrzydła. Pancerz młodych nie stwardniał jednak na tyle, by stanowić dla nich realne zagrożenie, dlatego rodzic nie powinien opuszczać dziecka bez opieki. Okaz ten zobaczysz na pierwszym obrazku w tym artykule. Występuje on także w strefie tropikalnej południowej Ameryki jako grzechoszczur preriowy. "Klekotki" urosły, a spod pancerza wystają wyrostki pozwalające zaczepić się w ziemi. Zwierzę jest wtedy nie do ruszenia przez napastnika. Przetrwa nawet krótkotrwały pożar, który niekiedy pojawia się w okolicy. Małpy uakari zeszły z drzew i przemieniły się w pawiakari. Nauczyły się budować z gałęzi pułapki na ryby. Żyją w grupach składających się z kilku osobników. W ten sposób zapewniły sobie przetrwanie. Mają jednak kogo się obawiać… Karakile. Ptaki nieloty na 8 stóp wysokości. Zanikły im skrzydła, toteż polują na łąkach. Lasy amazońskie zredukowały się do sawanny, łąk gdzieniegdzie porośniętych drzewami. Karakile szybko tutaj biegają, często w stadach atakując twardym, ostrym dziobem. Podczas pożarów poszukują martwych zwierząt. Przyszłość wygląda w sposób tajemniczy i niebezpieczny. Człowiek prawdopodobnie nigdy tego nie doświadczy. Czy takie wydarzenia będą miały miejsce w rzeczywistości? Tego nie wiemy, jednak opisałem jedną z możliwych wizji opartych na rozważaniach naukowych. Zwiastun filmu przygotowanego przez The Future Is Wild zobaczysz na stronie Dzika Przyszłość. Obrazy pobrane ze strony: thefutureiswild.com

Po dwóch produkcjach z serii The Future Is Wild powstał film przedstawiający Ziemię za 200 milionów lat. Świat ten wygląda całkowicie inaczej, niż dziś. Zapraszam Cię Czytelniku do uczestnictwa w tej fascynującej podróży! Naukowcy postanowili wyjść daleko w przyszłość i przewidzieć, co może się stać. Tej Ziemi jeszcze nie widziałeś. Wszelkie znane Ci kontynenty połączyły się w jedną całość. Po drugiej stronie globu znajduje się wielki ocean. Te zmiany geograficzne pociągnęły za sobą ogromne zmiany klimatu. Lądy zamieniły się w pustynie o temperaturze dochodzącej do 50 stopni Celsjusza. Masy wody zaczęły się ze sobą bez przeszkód mieszać, co wywołało hiperhuragany, a prędkość wiatru wynosi nawet 270 km/h. Nastąpiło wielkie wymieranie, a świat zamienił się w nową pangeę. Znane nam gatunki przekształciły się w inne stworzenia zdolne do przeżycia w tej pogodzie. Wszystko to możemy traktować jako rozważania naukowców. Nie znajdziemy nigdy dowodów na te wywody, bowiem za 200 milionów lat rasa ludzka wymże. Istnieje jednak pewna szansa, że postawione tu tezy się spełnią. Globalny ocean stanie się przyjaznym domem dla srebropławów, nowego gatunku wykształconego z drobnych skorupiaków. Odżywiają się planktonem i zasiedlają cieple wody powierzchniowe. Z wyglądu przypominają nieco ryby, choć nie mają z nimi wiele wspólnego. W procesie ewolucji zwiększył się znacznie ich rozmiar, co z jednej strony umożliwiło przetrwanie, a z drugiej postawiło je w formie przekąski dla rekinopatów. Rekiny nie zmieniły się specjalnie, do dnia dzisiejszego niezwykle dopasowały się do otaczającego środowiska. Wykształciły pasy zdolne do świecenia pod wodą. W ten sposób rekinopaty porozumiewają się między sobą. Polują w grupach, gdy jeden wypatrzy potencjalną ofiarę, zawiadamia o tym pozostałe. Ich ławica potrafi zaatakować kałamarnicę tęczową, podobną do ich dzisiejszych przodków. Nazwa wzięła się on jej niebywałej zdolności. Otóż potrafi ona zmieniać swoje barwy, dzięki czemu potrafi odstraszyć niektóre gatunki, a także upodobnić się do otoczenia podczas polowania na ryboloty. Te z kolei zwierzęta przypominają nieco ptaki, choć pochodzą tak naprawdę od ryb. Umięśnione płetwy brzuszne niektórych gatunków zamieniły się w skrzydła. Uciekając przed atakującym pomagały na wyskoczenie z wody na kilka chwil, co dezorientowało napastnika. Z czasem pozwoliło to rybolotom na swobodne poruszanie w powietrzu. By zdobyć pożywienie nurkują po dostrzeżeniu w wodzie srebropławów. Podczas sztormu zdarza się, że wiatr zepchnie je na skaliste, gorące pustynie, co oznacza dla nich pewną śmierć. Istnieją jednak organizmy, które na tym fakcie korzystają… Trzmielochrząszcze wyruszają na poszukiwania martwych rybolotów. Służą im jako pokarm, a także do wykluwania larw, tak zwanych robaków grabarzy. Zakopują się one we wnętrzu i dojrzewają. Na pustyni żyją także inne zwierzęta, jak na przykład terrabity. Żywią się roślinami i polują na robaki ogrodniki żyjące w symbiozie z algami. Czemu im tak bardzo na nich zależy? Otóż nauczyły się je hodować. Wybudowały wysokie kopce z substancją na powierzchni przypominającą szkło. Przepuszcza ona światło do środka nieprzemakalnej, wilgotnej kolumny. Niełatwo zachować odpowiednią temperaturę i warunki na pustyni, toteż jak terabity sobie z tym radzą? Wytwarzają kwas solny, dzięki czemu rozpuszczają wapień i potrafią przekopać tunele w twardym podłożu. Docierają w ten sposób do głębinowych źródeł wody, którą przenoszą do kopca i "podlewają" algi. We wnętrzu panuje niska temperatura zapewniona przez parującą wodę. Przy wybrzeżach zachowały się lasy. Żyje w nich bardzo ciekawe i osobliwe zwierzę z rodziny śluzowców – śluzopełzacz. Przypomina rozlewającą się jasną maź, pojawia się na drzewach i tworzy zasadzki na ryboloty. Potrafi przedostać się na dalekie odległości dzięki megakalmarom. Gatunek ten powstał z kalmarów dotychczas mieszkających pod powierzchnią wody. Z czasem jednak ich odnóża umocniły się. Posiadają silne mięśnie, bowiem brakuje im szkieletu, który podtrzymywał całą tę konstrukcję. Osiem odnóży pracuje ze sobą w określony, schematyczny sposób zapobiegając poplątaniu się. Megakalmar zjada owoce drzew, a niekiedy także daje się oszukać przez śluzopełzacza. Dostaje się on do wnętrza wielkiego zwierzęcia i zapanowuje nad jego mózgiem. Później powoduje odpowiednie odruchy, dzięki czemu zostaje wypluty. Może rozdzielić się na kilka części i nadal pełnić odpowiednie funkcje życiowe. A to dopiero fragment tego, co prawdopodobnie czeka naszą ojczystą planetę w przyszłości. Czy rzeczywiście do tego dojdzie? A może jednak ludzkości uda się uniknąć zagłady? Jak poradzimy sobie w tych ekstremalnych warunkach pogodowych? Być może znajdziemy kiedyś odpowiedź na te pytania. Na tej stronie znajdziesz zwiastun filmu Dzika Przyszłość. Wykorzystano ilustracje ze strony thefutureiswild.com